ساتراپان (Imhotep)

طی قرون ششم تا چهارم پیش از میلاد، بخش بزرگی از جهان متمدن آن روز، از هیمالیا و هندوستان تا بالکان و لیبی و از دشت‌های آسیای میانه و شمال دریای سیاه تا صحرای عربستان و نوبه، زیر فرمان شاهنشاهی هخامنشی یکپارچه شد. در خلال این سال‌ها، اقوام ایرانی و سایر مردمان تابع امپراتوری در به وجود آوردن دستاوردهای گوناگون و آفرینش شاهکارهایی بزرگ مشارکت داشتند. برای ساخت بناهایی چون مقبره‌ها و کاخ‌های پرسپولیس و شوش و پاسارگاد، معماران و هنرمندان و صنعتگران از چهارگوشه‌ی امپراتوری فراخوانده شدند. مصالح موردنیاز برای ساخت این بناها نیز از سرزمین‌های گوناگون، گاه از مسافت بسیار دوری، تا کارگاه حمل می‌شد.
قلمرو شاهان هخامنشی شامل چندین ایالت بود و اداره‌ی هر سرزمین را فرمانروایانی محلی بر عهده داشتند که «ساتراپان» خوانده می‌شدند. قلمرو هر «ساتراپ» را نیز یک «ساتراپی» می‌نامیدند. این ساختار پس از فتوحات اسکندر و سقوط هخامنشیان نیز تداوم داشت و مقدونیان و یونانیان همانند گذشته از ساتراپ‌ها و ساتراپی